فَرَج: (عربي) 1- به دست آمدن وضعيت مناسب يا مورد علاقه در كار؛ 2- گشايش در كار و از ميان رفتن غم و رنج.

فَرجاد : (دساتیر) فاضل و دانشمند. (از برساخته‌هاي فرقه‌ي آذركيوان ـ حاشيه‌ي برهان چ. معين)

فَرجام: سرانجام، عاقبت، پايان.

فرحان: (عربي) شاد، شادان، مسرور، خوشحال.

فرّخزاد: 1- (در قديم) آن كه با طالع خوب به دنيا آمده؛ 2- (به مجاز) نيك بخت؛ 3- (اَعلام) 1) نامي مستعار كه «گشتاسپ» شاه ايران براي معرفي خود به كتايون و قيصر روم بر خود نهاد؛ 2) نام يكي از سرداران بهرام چوبين؛ 3) نام يكي از سرداران خسرو پرويز در نبرد با بهرام چوبين؛ 4) نام پسر هرمز و برادر رستم هرمزان؛ 5) نام پسر آزرمهان از سرداران روزگار خسرو پرويز.

فَرداد: زاده‌ي با شأن و شكوه و شوكت، مولود با شكوه.

فَردين: فروردين، فرودين. فروردين.

فرزاد : (در قديم) با فر و شكوه زاده شده، زاده‌ي با فر و شكوه و عظمت.

فرزام: (در قديم) لايق، در خور، شايسته، سزاوار.

فرزان: 1- (در قديم) فرزانه، خردمند؛ 2- عاقل، حكيم؛ 3- دانش؛ 4- استواري.