شماره ٤: غزل سراي و نواهاي رفته باز آور

غزل سراي و نواهاي رفته باز آور

باين فسرده دلان حرف دل نواز آور

کنشت و کعبه و بتخانه و کليسا را

هزار فتنه از آن چشم نيم باز آور

ز باده ئي که بخاک من آتشي آميخت

پياله ئي بجوانان نو نياز آور

نئي که دل ز نوايش بسينه مي رقصد

مئي که شيشه ي جان را دهد گداز آور

به نيستان عجم باد صبحدم تيز است

شراره ئي که فرو مي چکد ز ساز آور