شماره ٥: اي که ز من فزوده ئي گر مي آه و ناله را

اي که ز من فزوده ئي گر مي آه و ناله را

زنده کن از صداي من خاک هزار ساله را

با دل ما چها کني تو که بباده ي حيات

مستي شوق مي دهي آب و گل و پياله را

غنچه ي دل گرفته را از نفسم گره گشاي

تازه کن از نسيم من داغ درون لاله را

مي گذرد خيال من از مه و مهر و مشتري

تو بکمين چه خفته اي صيد کن اين غزاله را

خواجه ي من نگاه دار آبروي گداي خويش

آنکه ز جوي ديگران پر نکند پياله را