شماره ٨: بصداي دردمندي بنواي دلپذيري

بصداي دردمندي بنواي دلپذيري

خم زندگي گشادم بجبان تشنه ميري

تو بروي بي نوائي در آن جهان گشادي

که هنوز آرزويش نه دميده در ضميري

ز نگاه سرمه سائي بدل و جگر رسيدي

چه نگاه سرمه سائي دو نشانه زد به تيري

بنگاه نا رسايم چه بهار جلوه دادي

که بباغ و راغ نالم چو تذرو نو صفيري

چه عجب اگر دو سلطان به ولايتي نه گنجند

عجب اين که مي نگنجد بدو عالمي فقيري