شماره ١٥: برون کشيد ز پيچاک هست و بود مرا

برون کشيد ز پيچاک هست و بود مرا

چه عقده ها که مقام رضا گشود مرا

تپيد عشق و درين کشت نابساماني

هزار دانه فرو کرد تا درود مرا

ندانم اينکه نگاهش چه ديد در خاکم

نفس نفس بعيار زمانه سود مرا

جهاني از خس و خاشاک در ميان انداخت

شراره ي دلکي داد و آزمود مرا

پياله گير ز دستم که رفت کار از دست

کرشمه بازي ساقي ز من ربود مرا