شماره ٥١: به تسلئي که دادي نگذاشت کار خود را

به تسلئي که دادي نگذاشت کار خود را

بتو باز مي سپارم دل بيقرار خود را

چه دلي که محنت او ز نفس شماري او

که بدست خود ندارد رگ روزگار خود را

بضميرت آرميدم تو بجوش خود نمائي

بکنار برفکندي در آبدار خود را

مه و انجم از تو دارد گله ها شنيده باشي

که بخاک تيره ي ما زده شرار خود را

خلشي بسينه ي ما ز خدنگ او غنيمت!

که اگر بپايش افتد نبرد شکار خود را