غزل

از دير مغان آيم بي گردش صهبا مست

در منزل لا بودم از باده ي الا مست

دانم که نگاه او ظرف همه کس بيند

کرد است مرا ساقي از عشوه و ايما مست

وقت است که بگشايم ميخانه ي رومي باز

پيران حرم ديدم در صحن کليسا مست

اين کار حکيمي نيست دامان کليمي گيرد

صد بنده ي ساحل مست يک بنده ي دريا مست

دل را بچمن بردم از باد چمن افسرد

ميرد بخيابانها اي لاله ي صحرا مست

از حرف دلاويزش اسرار حرم پيدا

دي کافر کي ديدم در وادي بطحا مست

سينا است که فاران است؟ يارب چه مقام است اين؟

هر ذره ي خاک من چشمي است تماشا مست!