شماره ٢٤٥: دلها به غمزه دزدي، چون خنده برگشايي

دلها به غمزه دزدي، چون خنده برگشايي

جانها به عشوه سوزي، چون زلف را نمايي

دلها بري و گويي، من دلبري ندانم

بازي ز زلف بستان تعويذ دلربايي

هستم فتاده در غم برخاسته ز هستي

هيچ افتدت که گه گه در ديدن من آيي

گردد دل غمينم خون از براي جانان

زيرا که مي برآيد حال من از جدايي

خون شد ز گريه ديده، بفشان ز زلف گردي

تا ديده سرمه سازد از بهر روشنايي

چندين مگو که خسرو با من چه کار دارد؟

آخر تو روز عيدي، من بنده روستايي