بر مزار مولوي

گفتم چو غنچه خنده زنم در ديار تو

دردا که غرق گريه شدم بر مزار تو

هنگام نوبهار که دوران خرمي است

دردا و حسرتا که خزان شد بهار تو

بگرفته است آينه خاطرم غبار

تا دور ماندم از نفس بي غبار تو

اي آرزوي دل که ز ياران بريده اي

بنماي رخ که سوختم از انتظار تو

وي کرده ميزباني ما در ديار ما

باز آ که ميهمان توام در ديار تو

ما راست داغ مهر تو بر سينه يادگار

رفتي ولي ز دل نرود يادگار تو

گر شمع نيست بر سر خاک تو باک نيست

چون شمع سوخت جان رهي بر مزار تو

١٣٣٦