بي نصيب

چو من به عشق گلي، کس به دهر خوار مباد!

به تيره روزي من، کس به روزگار مباد!

ز انتظار گلي، همچو غنچه تنگ دلم

که در بساط جهان، رسم انتظار مباد!

چها کشيد دلم از خلاف وعده او

که کس به وعده خوبان، اميدوار مباد!

ز رنگ و بوي جواني چه حاصلي بي دوست؟

مرا چو نيست گلي همنشين بهار مباد!

اگرچه رفت، غبارم به راه او برباد

ز گرد حادثه، بر دامنش غبار مباد!

دلم ز داغ جدايي، چو شمع ميسوزد

به داغ هجر عزيزان، کسي دچار مباد!

به روزگار نصيب رهي به جز غم نيست

به بي نصيبي ما،کس به روزگار مباد!