از خود رميده

چو گل ز دست تو جيب دريده اي دارم

چو لاله دامن در خون کشيده اي دارم

بحفظ جان بلاديده، سعي من بيجاست

که پاس خرمن آفت رسيده اي دارم

ز سرد مهري آن گل، چو برگهاي خزان

رخ شکسته و رنگ پريده اي دارم

نسيم عيش، کجا بشکفد بهار مرا؟

که همچو لاله، دل داغديده اي دارم

مرا ز مردم نااهل، چشم مردمي است

اميده ميوه، ز شاخ بريده اي دارم

کجاست عشق جگرسوز اضطراب انگيز؟

که من بسينه، دل آرميده اي دارم

صفا و گرمي جانم از آن بود که چو شمع

شرار آهي و خوناب ديده اي دارم

مرا چگونه بود تاب آشنائي خلق

که چون رهي، دل از خود رميده اي دارم

ارديبهشت ١٣٢٨