سوسن وحشي

دوش تا آتش مي از دل پيمانه دميد

نيمشب، صبح جهانتاب ز ميخانه دميد

روشني بخش حريفان، مه و خورشيد نبود

آتشي بود که از باده مستانه دميد

چه غم ار شمع فرو مرد، که از پرتو عشق

نور مهتاب ز خاکستر پروانه دميد

عقل کوته نظر، آهنگ نظربازي کرد

تا پريزاد من امشب ز پريخانه دميد

جلوه ها کردم و نشناخت مرا اهل دلي

منم آن سوسن وحشي، که به ويرانه دميد

آتش انگيز بود باده نوشين، گوئي

نفس گرم رهي، از دل پيمانه دميد

مردادماه ١٣٣٧