حکايت (٣)

پارسائي را ديدم بمحبت شخصي گرفتار نه طاقت صبر و نه ياراي گفتار. چندانکه ملامت ديدي و غرامت کشيدي ترک تصابي نگفتي و گفتي

کوته نکنم ز دامنت دست

وز خود بزني بتيغ تيزم

بعد از تو ملاذ و ملجائي نيست

هم در تو گريزم ار گريزم

باري ملامتش کردم و گفتم: عقل نفيست را چه شد تا نفس خسيس غالب آمد؟ زماني به فکرت فرو رفت و گفت:

هر کجا سلطان عشق آمد نماند

قوت بازوي تقوي را محل

پاک دامن چون زيد بيچاره اي

اوفتاده تا گريبان در وحل