حکايت (٤)

روزي بغرور جواني سخت رانده بودم و شبانگاه بپاي گريوه اي سست مانده، پيرمردي ضعيف از پس کاروان همي آمد و گفت: چه خسبي که نه جاي خفتنست؟

گفتم: چون روم که نه پاي رفتن است. گفت: اين نشنيدي که صاحبدلان گفته اند رفتن و نشستن به که دويدن و گسستن

اي که مشتاق منزلي مشتاب

پند من کاربند و صبر آموز

اسب تازي دو تک رود بشتاب

اشتر آهسته ميرود شب و روز