حکايت (٧)

يکي را شنيدم از پيران مربي که مريدي را همي گفت: اي پسر چندانکه تعلق خاطر آدميزاد بروزيست اگر بروزي ده بودي بمقام از ملائکه درگذشتي

فراموشت نکرد ايزد در آن حال

که بودي نطفه مدفون مدهوش

روانت داد و طبع و عقل و ادراک

جمال و نطق و راي و فکرت هوش

ده انگشتت مرتب کرد بر کف

دو بازويت مرکب ساخت بر دوش

کنون پنداري اي ناچيز همت

که خواهد کردنت روزي فراموش