شماره ٢٨

ديدمش دوش رخ خراشيده

گفتم اي جان و دل که روي تو خست

گفت مشاطه بهر چشم بدان

خالي از وسمه بر رخم مي بست

عارضم زانکه سخت نازک بود

تاب وسمه نداشت خون بر جست