شماره ١١٢

قوي بزرگ و سرافراز و سرخ رو ناگه

به آرزوي تو برخاستم ز مسکن خويش

چو در جناب تو آمد شدم دراز کشيد

برفت آب و هوس کم شد و ندامت پيش

روا مدار کنون باز پس روم ز درت

به خود فرو شده گريان و سرفکنده به پيش