شماره ٢٦٤: همچون کمان سخت ز طبع غيور خويش

همچون کمان سخت ز طبع غيور خويش

آسوده از کشاکش خلقم ز زور خويش

از آفتاب اگر به سرم تاج زر نهند

سر درنياورم به فلک ازغرور خويش

چون کرم شبچراغ،زراندودآتشم

مستغني ازستاره و ماهم زنورخويش

حيرات مرا به عالم وحدت کشيده است

نتوان زمن گرفت به کثرت حضور خويش

سيلاب با تلاطم دريا چه مي کند؟

پرواي شور حشر ندارم ز شور خويش

نه تاب وصل دارد و نه طاقت فراق

درمانده ام به دست دل ناصبور خويش

صائب مرا به عالم بالا دليل شد

در زير بار منتم از فکر دور خويش