شماره ١١٠: به حرف تلخ ز لبهاي يار خرسندم

به حرف تلخ ز لبهاي يار خرسندم

چو طوطيان نبود چشم بر شکر خندم

مرا مکن ز سر کوي خود به خواري دور

که من به يک نگه دور از تو خرسندم

اگر علاقه به مجنون من ندارد عشق

چرا از چشم غزالان کند نظربندم

چو سرو و بيد ز بي حاصلي کفايت من

همين بس است که آسوده دل ز پيوندم

به خون بيگنهان نيست تشنه غمزه تو

چنين که من به وصال تو آرزومندم

رسيده است به جايي جنون من صائب

که هيچ کس ز عزيزان نميدهد پندم