الحکايه والتمثيل

يکي ديوانه استاد در کوي

جهاني خلق مي رفتند هر سوي

فغان برداشت اين ديوانه ناگاه

که از يک سوي بايد رفت و يک راه

بهر سويي چرا بايد دويدن

به صد سو هيچ جا نتوان رسيدن

تويي بايک دل اي مسکين و صد يار

به يک دل چون تواني کرد صد کار

چو در يک دل بود صد گونه کارت

تو صد دل باش اندر عشق يارت