شماره ٣٣٥: زهي ز عشق جهاني تو را به جان مشتاق

زهي ز عشق جهاني تو را به جان مشتاق

من از کمال محبت جهان جهان مشتاق

نهان ز چشم بدان صورت تو را اين است

که دايمم من صورت طلب به آن مشتاق

ز دست کوته خود در هواي زلف توام

چو مرغ بي پر و بالي به آشيان مشتاق

به محفل دگران در هواي کوي توام

چو آن غريب که باشد به خانمان مشتاق

کنم سراغ سگت همچو کسي که بود

ز رازهاي نهاني به همزبان مشتاق

عجب که ذکر تو جزء شهادتم نشود

ز بس که هست به نام خوشت زبان مشتاق

به محتشم چه فسون کرده اي که مي گردد

نفس نفس به تو مايل زمان زمان مشتاق