شماره ١٥: هست اميد قوتي بخت ضعيف حال را

هست اميد قوتي بخت ضعيف حال را

مژده يک خرام ده منتظر وصال را

گوشه نااميديم داد ز سد بلا امان

هست قفس حصار جان مرغ شکسته بال را

رشحه وصل کو کزو گرد اميد نم کشد

وز نم آن برآورم رخنه انفصال را

نيم شبان نشسته جان ، بر در خلوت دلم

منتظر صداي پا مهد کش خيال را

من که به وصل تشنه ام خضر چه آبم آورد؟

رفع عطش نمي شود تشنه اين زلال را

دل ز فريب حسن او بزم فسوس و اندرو

انجمني به هر طرف آرزوي محال را

وحشي محو مانده را قوت شکر وصل کو

حيرت ديده گو به گو عذر زبان لال را