شماره ١٠٦: گرد سر تو گردم و آن رخش راندنت

گرد سر تو گردم و آن رخش راندنت

وان دست و تازيانه و مرکب جهاندنت

شهري به ترکتاز دهد بلکه عالمي

ترکانه برنشستن و هر سو دواندنت

پيش خدنگ پرکش ناز تو جان دهم

وان شست باز کردن و تا پر نشاندنت

ميرم به آن عتاب که گويا سرشته اند

سد لطف با اداي تعرض رساندنت

طرز نگاه نازم و جنبيدن مژه

وان دامن کرشمه به مردم فشاندنت

وحشي اگر تو فارغي از درد عشق ، چيست

اين آه و ناله کردن و اين شعر خواندنت