شماره ٢٥٢: بست زبان شکوه ام لب به سخن گشادنش

بست زبان شکوه ام لب به سخن گشادنش

عذر عتاب گفتن و وعده وصل دادنش

بود جهان جهان فريب از پي جان مضطرب

آمدن و گذشتن و رفتن و ايستادنش

ناز دماند از زمين، فتنه فشاند از هوا

طرز خرام کردن و پا به زمين نهادنش

جذب محبتش کشد، هست بهانه اي و بس

اينهمه تند گشتن و در پي من فتادنش

وحشي اگر چنين بود وضع زمانه بعد ازين

واي بر آن که بايد از مادر دهر زادنش