حکايت آن قاضي غريب که پادشاه بر وي غضب کرد و گفت که خانه اش را به غارت از هر چه دارد بپردازند و خايه اش را بيرون کرده خصي سازند

غريبي ز فضل و هنر بهره ور

تن از جامه خالي کف از سيم و زر

به شهر دگر شد ز تنگي مقيم

که بود اندر او شهرياري حکيم

به خلق کريمانه بنواختش

به شغل قضا محترم ساختش

به سر برد يکچند مشغول کار

ز ناگه بر او تيره شد روزگار

شد از تهمت حسد پر ستيز

به ناکرده جرمي بر او شاه نيز

به غراتگران گفت اشارت کنند

کش از سيم و زر خانه غارت کنند

چو بيند تهي خانه خويشتن

ببرند تصحيف آنش ز تن

چو مسکين دلي با دو صد غصه جفت

شنيد از لب شاه اين قصه، گفت:

نرنجم که بر خانه آيد شکست

ز تصحيف آنم بداريد دست

من اين را ز شهر خود آورده ام

نه حاصل به شهر شما کرده ام

ز شهر شما هر چه اندوختم

ازان چشم اميد بردوختم

شما هم ره لطف گيريد پيش

بدوزيد از آورده ام چشم خويش

چو شه لطف گفتار او را شنيد

ز خشمي که بودش فرو آرميد

بفرمود تا دست ازو داشتند

چنانش که مي خواست بگذاشتند

ز سيم و زر خانه دامن فشاند

بشد عارضي ها و ذاتي بماند

بيا ساقي آن آتشين مي بيار

که سوزد ز ما آنچه نايد به کار

زر ناب ما گردد افروخته

شود هر چه ني زر بود سوخته

بيا مطرب و باد در دم به ني

که از خرمن هستيم باد وي

بدور افکند کاه بيگانه را

گذارد پي مرغ جان دانه را