ندبه حکيم پنجم

به داناي پنجم چو نوبت فتاد

زبان با سکندر بدينسان گشاد

که اي برده رنج سراي سپنج

بسي جمع کرده به هم مال و گنج

دريغا که بيهوده شد رنج تو

نشد مرهم رنج تو گنج تو

به کف سودي از گنج و مالت نماند

به گردن ازان جز وبالت نماند

به پشت تو از گنج رنج گران

سبکبار راحت ازان ديگران