شماره ٩

خان احمد دون کز ستم و ظلم پياپي

بر خلق رساندي الم و رنج دمادم

آن فتنه عالم که ز ظلم و ستمش بود

بس سينه پر از آتش و بس ديده پر از نم

نزديک به آن شد که زهم ريزد و پاشد

از فتنه او سلسله عالم و آدم

صد شکر که شد کشته به خواري و ز قتلش

پر گشت ز شادي دل خلقي، تهي از غم

چون بهر مکافات و سزاي عمل خويش

بربست به آهنگ سقر رخت ز عالم

بودم پي تاريخ که پير خردم گفت

بنويس که خان احمد دون شد به جهنم