شماره ١٥

فخر زمان ميرزا صادق نيکو سرشت

معدن عز و شرف، منبع جود و سخا

آن که رسد روز و شب از کف فياض او

جود به هر بي نصيب، فيض به هر بينوا

منتظر فيض حق بود شب و روز و گشت

عاقبت از لطف حق، کام دل او روا

از افق او دميد کوکب رخشنده اي

کرده مه و مهر از آن، کسب فروغ و ضيا

از صدفش شد پديد در گران قيمتي

هم ز صفا بي نظير، هم ز شرف بي بها

از چمنش برکشيد سرو سهي قامتي

تازه و تر چون خضر، بر لب آب بقا

در چمن او شکفت تازه گلي مشکبوي

نکهت او دلفريب، طلعت او جان فزا

آمد از او در وجود کودک فرخنده اي

سرو قد و گلعذار، مهر رخ و مه لقا

سرو ز قدش خجل گل ز رخش منفعل

غيرت گل رشک سرو، در شرف و در صفا

هر طرف از بوي اوست مشک فشان روز و شب

جيب نسيم سحر، دامن باد صبا

نام نکو خواستند بهر وي و عاقبت

کرد محمدرضا، نامزد او قضا

چون به سعادت گذاشت پا به جهان و گرفت

مهر رخش همچو جان، بر رخ احباب جا

هاتف عشرت نصيب از پي تاريخ او

کرد رقم کامياب باد محمدرضا