شماره ١٧

حيف از هديه آن گل رعنا

که پري چهره بود و حور سرشت

حيف از آن تازه گل که بر شاخش

دست گلچين روزگار نهشت

از حريرش لباس بود آخر

بسترش خاک گشت و بالين خشت

رشته عمر آن يگانه گهر

گردش چرخ بين چگونه برشت

بود تا مزرع جهانش جاي

تخم خيرات جاوداني کشت

همه نيکي گزيد و نيکي کرد

آري از خوب برنيايد زشت

الغرض چون ازين جهان خراب

سوي گلزار خلد رفت نوشت:

هاتف خسته دل به تاريخش

از جهان هديه شد به سوي بهشت