شماره ٦: از آن تنهايي ملک غريبي شد هوس ما را

از آن تنهايي ملک غريبي شد هوس ما را

که روزي چند نشناسيم ما کس را و کس ما را

ز دست ما اگر پا بوس خوبان بر نمي آيد

همين دولت که: خاک پاي ايشانيم بس مارا

براه محمل جانان چنان بيخود نيم امشب

که هوش رفته باز آيد بفرياد جرس ما را

بآب چشم ما پرورده شد خار و خس کويش

ولي گلهاي حسرت ميدمد زان خار و خس ما را

گر از دل هر نفس اين آه عالم سوز برخيزد

کسي ديگر نخواهد ساخت با خود همنفس ما را

ز دست ما کشيدي طره و صد جا گره بستي

که کوته گردد و ديگر نباشد دسترس ما را

هلالي، روزگاري شد که دور از گلشن رويش

فلک دل تنگ ميدارد چو مرغان قفس ما را