شماره ١٢٢: تا سلسله زلف تو زنجير جنون شد

تا سلسله زلف تو زنجير جنون شد

وابستگي اين دل ديوانه فزون شد

شرمنده شد از عکس جمالت مه و خورشيد

وز عارض گل رنگ تو دل غنچه خون شد

خون شد دل من، دم بدم، از فرقت دلبر

زان رو ز ره ديده خونبار برون شد

آنجا، که صبا را گذري نيست، که گويد:

حال دل اين خسته، بدلدار، که چون شد؟

هر چند قدت، راست، هلالي، چو الف بود

از بار غم دوست، بيک بار، چو نون شد