شماره ١٣٤: جهان و هر چه درو هست پايدار نماند

جهان و هر چه درو هست پايدار نماند

بيار باده، که عالم بيک قرار نماند

غنيمتي شمر، اي گل، نواي عشرت بلبل

که برگ ريز خزان آيد و بهار نماند

تو مست باده نازي، ولي مناز، که آخر

ز مستييي ، که تو داري، بجز خمار نماند

بسي نماند که: خاکم ز تند باد فراقت

روان بگردد و زان گرد هم غبار نماند

برو ز هجر، هلالي، ز روزگار چه نالي؟

معينست که: اين روز و روزگار نماند