شماره ٢١١: عاشقان را نه گل و باغ و بهارست غرض

عاشقان را نه گل و باغ و بهارست غرض

همه سهلست، همين صحبت يارست غرض

غرض آنست که: فارغ شوم از کار جهان

ور نه از گوشه ميخانه چه کارست غرض؟

جان من، بي جهت اين تندي و بدخويي چيست؟

گر نه آزار دل عاشق زارست غرض

آفت ديده مردم ز غبارست ولي

ديده را از سر کوي تو غبارست غرض

هوس ديدن گل نيست، هلالي، ما را

زين چمن جلوه آن لاله عذارست غرض