شماره ٣٢٣: دلا، زان لب زلال خضر مي خواهي، خيالست اين

دلا، زان لب زلال خضر مي خواهي، خيالست اين

ز آتش آب مي جويي، تمناي محالست اين

کسان گويند: هر جوينده اي يابنده مي باشد

ترا مي جويم و هرگز نمي يابم، چه حالست اين؟

قدت را ني الف مي خوانم و ني سرو مي گويم

بلند و پست چون گويم؟ که دور از اعتدالست اين

بهجرانش دم آبي که مي گردد نصيب من

جدا زان لب حرامم باد! اگر گويم: حلالست اين

بشام غم، هلالي، بسکه زار و ناتوان گشتي

کسي ناگاه اگر بيند ترا، گويد: هلالست اين!