در سخن گفتن به زبان شمع - قسمت دوم

شمع آمد و گفت:شهر پر خنده ماست

ابر از سر درد نيز گرينده ماست

چون من ز سر راستيي بر پايم

سر مي فکنندم که سرافکنده ماست

شمع آمدو گفت: داد من بايد خواست

کز آتش سوزنده بماندم کم و کاست

تا در سر من نشست ناگه آتش

گويي تو که دل بود که از من برخاست

شمع آمد و گفت:آمده ام شب پيماي

تا بو که از آتش برهم در يکجاي

آتش چو به پاي رفت شد عمر به سر

برگفتمت اين حديث از سر تا پاي

شمع آمد و گفت: سوز من گر داني

چندين نبسوزيم درين حيراني

چندين چکني دراز اشک افشاني

تا گرد کنم به دست سرگرداني

شمع آمد و گفت:يار من خواهد بود

پروانه که جان سپار من خواهد بود

اول چو بشويمش به اشکي که مراست

آخر لحدش کنار من خواهد بود

شمع آمد و گفت:مي فروزم همه شب

کز سوختن است همچو روزم همه شب

هرچندزبان چرب دارم همه روز

ازچرب زباني است سوزم همه شب

شمع آمد و گفت:مي روم حيران من

گه کشته و گه مرده و گه گريان من

بخريده ام اين فروختن از جان من

مي نفروشم تا نکنم تاوان من

شمع آمد و گفت:حالتي خوش ديدم

خود را که سرافکنده و سرکش ديدم

از هرتر و خشک و دخل و خرجي که بود

خرجم همه اشک و دخل آتش ديدم

شمع آمد و گفت:اگر تنم غم کش خاست

آتش در من گرم رود دل خوش خاست

گرداب بلا بر سر من مي گردد

گرداب که ديده است که از آتش خاست

شمع آمد و گفت: اين تن لاغر همه سوخت

رفتم که مرا ز پاي تا سر همه سوخت

خشکم همه از دست شد وتر همه سوخت

اشکي دو سه نم بماند و ديگر همه سوخت

شمع آمد و گفت: جان من پر درد است

زين اشک که آتشم به روي آورده است

دي شهد همي خوردم و امروز آتش

تا درد همو خورد که صافي خورده است

شمع آمد و گفت:آن عشقم همه شب

در بوته امتحان عشقم همه شب

برکرده ام آتشي بلند از سر خويش

زان روي که ديده بان عشقم همه شب

شمع آمد و گفت:بر تن لاغر خويش

مي افشانم اشک ز چشم تر خويش

چون از سر خويش از عسل دور شدم

بنگر که چه آمد به سرم از سر خويش

شمع آمد و گفت:هرکه مردي بودست

سوزش چو من از غايت دردي بودست

گر گريم تلخ هم روا مي دارم

کز شيرينيم پيش خوردي بودست

شمع آمد و گفت: دامني تر داري

زيرا که نه رهروي نه رهبر داري

من هر ساعت سري دگر در بازم

تو ره نبري به سر که يک سر داري

شمع آمد و گفت: آمده ام رنگ آميز

بر چهره ز ابر آتشين طوفان ريز

من از سر عشق مي زنم لاف و تو هم

تا خود که برد زين دو به سر آتش تيز

شمع آمد و گفت:زاتش افسر دارم

هر لحظه به نو سوزش ديگر دارم

تا چند به هر جمع من بي سر و پاي

در پاي افتم از آنچه در سر دارم

شمع آمد و گفت: انجمنم بايد ساخت

با سوختن جان و تنم بايد ساخت

ما را چو براي سوختن ساخته اند

شک نيست که با سوختنم بايد ساخت

شمع آمد و گفت:پا و سر بايد سوخت

هر لحظه به آتش دگر بايد سوخت

وقتي که به جمع روشني بيش دهم

گر خواهم و گر نه بيشتر بايد سوخت

شمع آمد و گفت:خويشتن مي تابم

جان مي سوزم به درد و تن مي تابم

چون رشته من پيش ز من تافته اند

بر تافتن است اصل و من مي تابم

شمع آمد و گفت: بنده مي بايد بود

در سوز ميان خنده مي بايد بود

سر مي ببرند هر زمانم در طشت

پس مي گويند زنده مي بايد بود

شمع آمد و گفت: کار بايد کردن

تا در آتش بر بفرازم گردن

صد بار اگر سرم ببرند از تن

من مي خندم روي ندارد مردن

شمع آمد و گفت: تا مرا يافته اند

در تافتنم به جمع بشتافته اند

کمتر باشد ز ريسماني که مراست

آن نيز در اندرون من بافته اند

شمع آمد و گفت: اگر خطا سوختمي

جز خود دگري را به بلا سوختمي

از خامي خويش زار مي بايد سوخت

گر خام نبودمي کجا سوختمي؟

شمع آمد و گفت: بر نمي بايد خاست

تا پيش تو سرگذشت بر گويم راست

ني ني که زبان من بسوزد ز آتش

گر بر گويم ز سرگذشتي که مراست

شمع آمد و گفت: گر بما زد پر باز

پروانه ز شوق کس نزد ديگر باز

هر لحظه رهي که مي روم چون خامم

زان در آتش گرفته ام از سر باز

شمع آمد و گفت: در بلا بايد سوخت

وز آتش سر بر سر پا بايد سوخت

من آمده در ميان جمعي چو بهشت

در آتش دوزخم چرا بايد سوخت

شمع آمد و گفت: سوز پروانه جداست

کاو را پر سوخت سوز من سرتا پاست

من بنمودم درين ميان فرقي راست

فرقي روشن چنين که دارد که مراست؟

شمع آمد و گفت: کشته بنشينم نيز

تا کشته به سوزد تن مسکينم نيز

از آتش تيز مي زيم جان من اوست

وان عمر به سرآمده مي بينم نيز

شمع آمد و گفت: زخم خوردم بر سر

ايام بسي نهاد دردم برسر

روزم دم سرد گشته شب سوخته درد

اي بس که گذشت گرم و سردم بر سر

شمع آمد و گفت: کشته هر روزم

شب مي سوزم که انجمن افروزم

گفتم: هوس سوز در افتد به سرم

اکنون باري ز سر درآمد سوزم

شمع آمد و گفت: دولتم دوري بود

کان شد که مرا پرده زنبوري بود

نوري که ازاو کار جهان نور گرفت

زان نور نصيب من همه نوري بود

شمع آمد و گفت: چون گرفتم کم خويش

باري بکنم به کام دل ماتم خويش

اي کاش سرم مي ببريدي هر دم

تا بر زانو نهادمي در غم خويش

شمع آمد و گفت: دوربين بايد بود

در زخم فراق انگبين بايد بود

مي خندم و باز آب حسرت در چشم

يعني که چو جان دهي چنين بايد بود

شمع آمد و گفت: دائما در سفرم

مي سوزم و مي گدازم و مي گذرم

بخت بد من چو رشته در کارم کرد

بنگر که ازين رشته چه آيد به سرم

شمع آمد و گفت: اگر شماري دارم

اشک است که پر اشک کناري دارم

گر سوختن و کشتن من چيزي نيست

اين هست که روشن سر و کاري دارم

شمع آمد و گفت: اگر بمي بايد رفت

شک نيست که زودتر بمي بايد رفت

چون در بند است پايم و ره در پيش

ناکام مرا به سر بمي بايد رفت

شمع آمد و گفت:کار در کار افتاد

در سوختنم گريستن زار افتاد

از بس که عسل بخوردم از بي خبري

در من افتاد آتش و بسيار افتاد

شمع آمد و گفت: عمر خوش خوش بگذشت

دورم همه در سوز مشوش بگذشت

گر آب ز سر در گذرد سهل بود

اين است بلا کز سرم آتش بگذشت

شمع آمد و گفت: جمع اگر بنشينند

بر من دگري به راستي بگزينند

چون گردن راستان بمي بايد زد

بيچاره کژان! چو راستان اين بينند

شمع آمد و گفت: چون درآمد آتش

سر در آتش چگونه باشم سرکش

جانم به لب آورد به زاري آتش

کس نيست که بر لبم زند آبي خوش

شمع آمد و گفت:خيز و جانبازي بين

با آتش سينه سوز و دمسازي بين

هر چند که سرفرازيم مي بيني

آن سرسري افتاد سراندازي بين

شمع آمد و گفت: کشته ايامم

سرگشته روزگار نافرجامم

با آن که بريده اند صد بار سرم

شيريني انگبين نرفت از کامم

شمع آمد و گفت: سوز جان خواهم داشت

تا روز مصيبت جهان خواهم داشت

هر اشک که بود با کنار آوردم

يعني همه نقد در ميان خواهم داشت

شمع آمد و گفت: گه دلم مرده شود

گه در سوزم عمر به سر برده شود

چون در دهن آب گرمم آيد بي دوست

بر روي ز باد سردم افسرده شود

شمع آمد و گفت: جور عالم برسد

وين سوختن و اشک دمادم برسد

من در آتش مي روم آتش در من

چون من برسم آتش من هم برسد

شمع آمد و گفت: از سر دردي که مراست

اشک افشانم بر رخ زردي که مراست

هر چند که اشک من ز آتش خيزد

افسرده شود از دم سردي که مراست

شمع آمد و گفت: مانده ام بي خور و خفت

وز آتش تيز در بلاي تب و تفت

گر چه بنشانند مرا هر سحري

هم بر سر پايم که بمي بايد رفت

شمع آمد و گفت: سخت کوشم امشب

وز آتش دل هزار جوشم امشب

دي شير ز پستان عسل نوشيدم

شير از آتش چگونه نوشم امشب

شمع آمد و گفت: جان من مي ببرند

وز من همه دوستان من مي ببرند

ناگفتنيي نگفته ام در همه عمر

پس از چه سبب زبان من مي ببرند؟