شماره ١٠: در چرخ کن چو عيسي زين جا رخ طلب را

در چرخ کن چو عيسي زين جا رخ طلب را

و آنجا درست گردان پيوند ابن و اب را

گويا شود پياپي با دل مسيح جانت

چون مريم ار ببندي روزي دو کام و لب را

با چشم تو چو گردي رطل اللسان به يادش

از چوب خشک برخود ريزان کني رطب را

خواهي که جاودانت باشد تصرف اينجا

از خويشتن جدا دار اين شهوت و غضب را

داري دلي چو کعبه و ز جهل و از ضلالت

در کعبه مي گذاري بوجهل و بولهب را

اي تن، چو دل به خوبان دادي و من نگفتم

بر ماهتاب خواهي افکند اين قصب را

دل راي حقه بازي زد بر دهان تنگش

ما عرضه بر که داريم اين عشق بوالعجب را؟

گفتم: مگر به پايان آيد شب فراقش

در شهر عاشقان خود پايان نبود شب را

اي اوحدي، چو رويش ديدي بلا همي کش

چون انگبين تو خوردي تاوان نبود تب را