شماره ٦٦: ترک عجمي کاکل ترکانه برانداخت

ترک عجمي کاکل ترکانه برانداخت

از خانه برون آمد و صد خانه برانداخت

در حلق دل شيفته شد حلقه به شوخي

هر موي که زلفش ز سرشانه برانداخت

آه از جگر صورت ديوار برآمد

چون عکس رخ خويش به کاشانه برانداخت

شوق لب چون جام عقيقش ز لطافت

خون از دهن ساغر و پيمانه برانداخت

فرياد! که چشمم ز فراق لب لعلش

ماننده دريا در و دردانه برانداخت

دردا! که: فراق رخ آن ترک پريوش

بنياد من عاشق ديوانه بر انداخت

گر ياد کند زاوحدي آن ماه عجب نيست

خورشيد بسي سايه به ويرانه برانداخت