شماره ١٠٦: حسن خوبان عزيز چندانست

حسن خوبان عزيز چندانست

که رخ يوسفم به زندانست

باش، تا او به تخت مصر آيد

که بخندد لبي که خندانست

بگذارد ز دل زليخا را

گر چه مانند سنگ و سندانست

گر چه باشد به شهر او راهت

مرو آنجا، که شهر بندانست

آن يکي را، که وصف مي گويم

گر ببيني هزار چندانست

ياد آن زلف و ياد آن رخسار

داروي جان دردمندانست

طلب او ز ما کنيد، که او

بعد ازين همنشين رندانست

مپسند آبروي خويش، که دوست

دشمن خويشتن پسندانست

از لب ديگري حديث مگوي

کاوحدي را لبش بد ندانست