شماره ١٤٨: زلف ترا بديدم و مشکم ز ياد رفت

زلف ترا بديدم و مشکم ز ياد رفت

هر کو به دام زلف تو اندر فتاد رفت

بر بوي باد زلف تو شب روز مي کنم

دردا! کز اشتياق تو عمرم به باد رفت

روزي اگر ز زلف تو بندي گشوده ام

بر من مگير، کان به طريق گشاد رفت

گفتي که: بامداد مراد تو مي دهم

زان روز مي شمارم و صد بامداد رفت

دل را غم تو زهر جفا داد و نوش کرد

جان از کف تو شربت غم خورد و شاد رفت

ظلمي که از غم تو گذشتت بر سرم

رخ بازکن، که آن همه عدلست و داد رفت

گر اوحدي ز دست برفت اي، پسر، چه باک؟

اندر زمانه هر که ز مادر بزاد رفت