شماره ١٧٢: چون بگذري دلم به تپيدن در اوفتد

چون بگذري دلم به تپيدن در اوفتد

دستم ز غم به جامه دريدن در اوفتد

گر پرتوي ز روي تو افتد بر آسمان

ماهش چو مشتري به خريدن در اوفتد

ور قامتت به باغ درآيد، ز شرم او

حالي به قد سرو خميدن در اوفتد

پرواز مرغ جان نبود جز به کوي تو

روزي که اتفاق پريدن در اوفتد

جان کمترين نثار تو باشد ز دست ما

آن ساعتي که فرصت ديدن در اوفتد

دانم که: بر حکايت من رحمت آوري

وقتي گرت مجال شنيدن در اوفتد

خلوت نشين خيال تو گر در دل آورد

چون اوحدي به کوچه دويدن در اوفتد