شماره ٢٠٩: رخش، روابود، ار اسب دلبري تازد

رخش، روابود، ار اسب دلبري تازد

که گوي سيم به چوگان مشک مي بازد

ز ذره بيشترندش کنون هواداران

سزا بود که دل از مهر ما بپردازد

چه پردها بدرانيد عشق او برما!

نگه کنيم دگر تا: چه پرده ميسازد؟

به دست کوته ما اين گرو نشايد برد

ز زلف او که درازست وتير دريازد

ميان ما سخني چند اندروني رفت

زبان چو شمع ببر، تا برون نيندازد

بسي که از دهن او شکر شود در تنگ

ز شرم او نه عجب گر نبات بگدازد

چه کم شود ز درخت بلند قامت دوست؟

به کار اوحدي ار سايه اي بر اندازد