شماره ٢٥١: گل ز روي او شرمسار شد

گل ز روي او شرمسار شد

دل چو موي او بي قرار شد

ماه بر زمينش نهاده رخ

چون بر اسب خوبي سوار شد

وانکه ديد روي نگار من

ز اشک ديده رويش نگار شد

سر به خاک پايش در افکنم

چون که دست عقلم ز کار شد

مي که نوشيدم، آتشي بر زد

غم که پوشيدم، آشکار شد

همرهان من، گو: سفر کنيد

کاوحدي به دامي شکار شد