شماره ٢٦٢: کسي که چشمه چشمش چنين ز گريه بجوشد

کسي که چشمه چشمش چنين ز گريه بجوشد

چگونه راز دل خود ز چشم خلق بپوشد؟

دلي که اين همه آتش درو زنند بنالد

تني که اين همه گرمي درو کنند بخوشد

حديث ماه رخش آن چنان که هست نگويم

مرا مجال نماند، ز مشتري، که بجوشد

به کوشش از متصور شود وصال رخ تو

به دوستي، که پشيمان شود کسي که نکوشد

ستمگرا، ز غمت گر دلم خروش برآرد

عجب مدار، که سنگ از چنين غمي بخروشد

ترا به دل ز که جويم؟ گرت به ترک بگويم

بدان درم چه ستاند؟ کسي که جان بفروشد

مرا نصيحت بسيار مي کنند، وليکن

چه سود پند رفيقان؟ چو اوحدي ننيوشد