شماره ٣٤٣: اي کون و مکان از تو، اندر چه مکاني خود؟

اي کون و مکان از تو، اندر چه مکاني خود؟

مثل تو نمي يابم، آخر به چه ماني خود؟

هر کس که تو مي بيني حالي بتو مي گويد:

من هيچ نمي گويم، دانم که تو داني خود

چون ز آتش آن شادي رنگيم نيفزودي

زين دود که بر کردي رنگي برساني خود

من فاش همي ديدم روي تو ز هر رويي

اکنون چو نظر کردم از ديده نهاني خود

کس را چو نمي خواهي کاگه شود از حالت

خواهي که نماند کس، تا شاد بماني خود

همراه شوي با ما و آنگاه چو کار افتاد

در غم بهلي مار را، تنها بدواني خود

چون اوحدي از بيشي عذر تو همي خواهد

دانم که بهر جرمش از پيش نراني خود