شماره ٣٥٩: سر زلف خود بگيري همه پيچ و خم برآيد

سر زلف خود بگيري همه پيچ و خم برآيد

دل ريش من بکاوي همه درد و غم برآيد

تو ازآن سخن که گويي و از آن ميان که داري

به ميان خوب رويان سخن از عدم برآيد

چو جهانيان به زلف توسپرده اند خاطر

سر زلف خود مشوران، که جهان بهم برآيد

ز غم تو در لحد من به مثابتي بگريم

که ز خاک من برويد گل سرخ و نم برآيد

چو حديث بوسه گويم نبود يکي به سالي

چو سخن ز غصه رانم دو به يک شکم برآيد

به مخالفم خبر کن که: مقيم اين درم، تا

نکند شکار صيدي که ازين حرم برآيد

مکن، اوحدي، شکايت، که نميرسي به کامي

تو مريد درد او شو، که مراد کم برآيد