شماره ٣٩٠: نيک ميخواهي که: از خود دورم اندازي دگر

نيک ميخواهي که: از خود دورم اندازي دگر

و آن دل سنگين ز مهر من بپردازي دگر

آتشي در من زدي از هجر و ميگويي: مسوز

با من مسکين سر گردان نميسازي دگر

دل ز من بردي و گويي: با تو بازي ميکنم

راست ميپرسي؟ به خون من همي بازي دگر

پرده اي انداختي بر روي و سيلي در گذار

تا مرا در آتش اندوه نگذاري دگر

زان همي ترسم که: چون فارغ شوي از قتل من

روي را رنگين کني و زلف بترازي دگر

بسته اي بر ديگرانم باز و مي دانم که چيست؟

ايمنم کردي که پنهان بر سرم تازي دگر

سختم از حضرت جدا کردي و از درگاه دور

آه! اگر بر حال من چشمي بيندازي دگر

مفلس و بيمايه مگذارم چنين، گر هيچ وقت

تازه خواهي کرد با من عهد انبازي دگر

اوحدي را خون همي ريزي، که دورش ميکني

صوفي کافر نخواهي کشتن، اي غازي، دگر