شماره ٤٤٠: با يار بي وفا نتوان گفت حال خويش

با يار بي وفا نتوان گفت حال خويش

آن به که دم فرو کشم از قيل و قال خويش

من شرح حال خويش ندانم که چيست خود؟

زيرا که يک دمم نگذارد به حال خويش

آنرا که هست طالع ازين کار، گو: بکوش

ما را نبود بخت و گرفتيم فال خويش

اي دل، نگفتمت که: مخواه از لبش مراد؟

ديدي که: چون شکسته شدي از سؤال خويش؟

اي بي وفا، ز عشق منت گر خبر شود

دانم که شرمسار شوي از فعال خويش

چندان مرو، که من به تامل ز راه فکر

نقش تو استوار کنم در خيال خويش

جد ترا، اگر ز جمالت خبر شود

اي بس درودها که فرستد به آل خويش!

ما را به خويش خوان و بر خويش بارده

باشد که بعد ازين برهيم از ضلال خويش

اي اوحدي، مقيم سر کوي يار باش

گر در سراي دوست نيابي مجال خويش