شماره ٥١٥: منازل سفرت پيش ديده مي آرم

منازل سفرت پيش ديده مي آرم

اگر چه هيچ به منزل نمي رسد بارم

گياه مهر برويد ز خاک منزل تو

که من ز ديده برو آب مهر مي بارم

از آن به روز وداعت نهان شدم ز نظر

کز آب چشم روان فاش ميشد اسرارم

مجال آمدن و پاي راه رفتن نيست

که رخت خويش بر آن خاک آستان دارم

به روز گويمت: امشب به خواب خواهم ديد

چو شب شود همه شب تا به روز بيدارم

گرم به روز قرارست يا به شب بي تو

ز روز وصل و شب صحبت تو بيزارم

به جاي آنم، اگر بر دلم ببخشايند

که دل بدادم و از درد بيدلي زارم

مرا به خوان وز درد فراق هيچ مپرس

که آب ديده نيابت کند ز گفتارم

ببر ز من طمع طوع و بندگي، که هنوز

بدان کمند که افگنده اي گرفتارم

بتاب دوزخ هجران تمام خواهم سوخت

اگر سبک نبدي در بهشت ديدارم

تويي ز مردم چشمم عزيزتر، گر چه

من از براي تو در چشم مردمان خوارم

دل از رکاب تو خالي نمي شود باري

اگر چه نيست بر آن در چو اوحدي بارم