شماره ٦٠٥: اين دلبران که مي کشدم چشم مستشان

اين دلبران که مي کشدم چشم مستشان

کس را خبر نشد که، چه ديدم ز دستشان؟

بر ما در بلا و غم و غصه بر گشاد

آن کس که نقش زلف و لب و چهره بستشان

در خون کنند چون بنماييم حال دل

گويند نيستمان خبر از حال و هستشان

اندر شکست خاطر ما سعي مي نمود

ياري که چين زلف سيه مي شکستشان

تا دانهاي خال نهادند گرد لب

ديگر ز دام زلف شکاري نرستشان

آنها که تن به مهر سپارند و دل به عشق

زينها مگر به مرگ بود باز رستشان

پنجاه گونه بر دل ريشم جراحتست

زان تيرها که بر جگر آمد ز شستشان

بر مهر و دوستي ننهند اين گروه دل

گويي چه دشمنيست که در دل نشستشان؟

بر پايشان نهم ز وفا بوسه بعد ازين

زيرا که روي گفتم و خاطر بخستشان

اينان بدين بلندي قد و جلال قدر

کي باشد التفات بدين خاک پستشان؟

ما را ازين بتان مکن، اي اوحدي، جدا

کايمان نياورد به کسي بت پرستشان