شماره ٦٢٢: از تو مرا تا به کي بي سر و سامان شدن؟

از تو مرا تا به کي بي سر و سامان شدن؟

در طلب وصل تو زار و پريشان شدن؟

هر نفسم خون دل ريزي و گويي: مگوي

واقعه اي مشکلست: ديدن و نادان شدن

من ز تو درمان دل جستم و دشمن شدي

مصلحت من نبود در پي درمان شدن

زلف تو در بند آن هست که: شادم کند

گر نزند روي تو راي پشيمان شدن

روي ترا عادتست، زلف ترا قاعده

دل بربودن ز من هر دم و پنهان شدن

هر چه تو خواهي بکن، زانکه نه کار منست

با چو تو مسکين کشي دست و گريبان شدن

خلق به دير و به زود راه به پايان برند

راي ترا هيچ نيست راه به پايان شدن

بر دل ويران من طعنه زدن تا به چند؟

بين که: چه گنجي دروست با همه ويران شدن

کار تو پيمان شکن نيست به جز سرکشي

کار دل اوحدي بر سر پيمان شدن